FF zelf weg ...

Tussen de tours door ga ik nu lekker zelf even op vakantie.
Mijn reis gaat letterlijk naar de andere kant van de wereld, New Zealand. Niet echt naast de deur zou ik zeggen. Het begon al raar. Reizend via Amerika was ik ineens een hele dag kwijt, vrijdag 18 febr is zomaar uit mijn systeem verdwenen. Alsof het nooit heeft bestaan. Amerika ligt aan het ‘einde’ van de tijdzone, in New Zealand begint een nieuwe dag als eerste. Zo vloog ik ineens van de donderdag naar de zaterdag. Wat betekend dit? Leef ik nu een dag langer, of korter? In ieder geval een raar begin van een nog verassende avontuurlijke vakantie.

Deze keer reis ik niet alleen door het land. Ik heb afgesproken met Allan. Een jongen uit NZ die ik 3 jaar geleden in India en NZ heb leren kennen. We zijn altijd een beetje in contact gebleven en nu vond ik het een goed moment om hem weer eens te ontmoeten. Hij heeft zich intussen het vak tot jade bewerken eigen gemaakt en werkt nu in zijn eigen werkplaats.

De eerste dagen ben ik in Christchurch gebleven in het pakhuis waar hij zijn werkplaats cq leefplek heeft. En daar waren we op dinsdag 22 febr om 12.51 uur. Een laag brommend geluid, alles om mij heen begint te bewegen, een lamp die bijna van het plafond valt. Ik word helemaal heen en weer geschut, kan nauwelijks meer staan en ga automatisch naar de grond met de handen over mij hoofd. Allan schreeuwt ... earthquake – outside – now !!!
Zonder nadenken rennen we naar buiten naar de parkeerplaats waar we veilig afwachten op wat er nog gaat gebeuren. Overal staan mensen op straat. De drill-instructies worden uitgevoerd. Na zo’n 30 minuten gaan we voorzichtig weer naar binnen kijken wat de schade is. Water spuit door de betonnen vloer omhoog, elektriciteit is uitgevallen en meteen komt er weer een schok aan. Snel terug naar buiten. Het gevoel van een aardbeving is heel raar. Het is alsof je in de hully-gully op de kermis staat maar dan zonder enige houvast. Het gaat van voor naar achter en van links naar rechts. Buiten gaan de mensen in paniek alle kanten op, rennend, fietsend of met de auto. Wij probeerden naar zijn zus te gaan. Maar alle wegen zijn overvol, stoplichten zijn buiten werking, wegen totaal kapot. Scheuren, water, zilt stroomt naar boven. Het uitzicht is dramatisch. Vele gebouwen die stuk waren van de vorige aardbeving in september zijn nu helemaal ingestort. We zijn, zover als we konden, met de auto gegaan, het laatste stuk te voet. Gelukkig was haar huis intact, op de schoorsteen na. De eerste 30 uur hebben we naar een kleine transistorradio geluisterd. Ondertussen zijn er nog vele naschokken geweest. Deze gingen dag en nacht door. Bij iedere schok keken we elkaar aan of het weer een serieuze beving was. Gelukkig zette deze bevingen niet door en bleef het veilig. Op de tweede dag hoorden we een pinggeluid uit de keuken komen. De magnetron sloeg aan, yeah, de elektriciteit doet het weer.
Het rare is dat we nu pas op tv konden zien wat er allemaal is gebeurd. De rest van de wereld had de verschrikkelijke beelden al gezien. Zo ook het thuisfront die maar geen contact met mij konden krijgen. Een enkele sms kwam door, andere berichtjes hebben er 7 uur over gedaan. Gelukkig kon ik iedereen geruststellen dat we in orde waren.

Wat moet je doen in een stad die nagenoeg verwoest is? Ofwel kamperen in huis, ofwel met de truck vertrekken en freestyle kamperen. Dit laatste waren we toch al van plan dus we hebben maar meteen van een nood een deugd gemaakt of van een deugd een nood. Het is maar hoe je het bekijkt. Zo zijn we met z’n drieën twee weken op pad gegaan. Allan, Major Reginald (Reggie) en ik in een oude bouwvakkerstruck van 25 jaar oud. Reggie is een gouden labrador van 10,5 jaar oud. Hoort bijna niet meer, heeft heupproblemen maar geniet van alles. Tenten, matrassen/dekens, BBQ, borden/bestek/pannen achterop de truck en gaan met die banaan.

Freestyle kamperen is heel gewoon hier. We hebben iedere dag op een andere plek gestaan. Aan diverse rivieren, onder bomen, aan zee en enkele keer in een hostel om op te drogen en warm te douchen. Ja zeker, ik heb me de andere keren in de rivier gewassen. Stervens koud, dus het was even heel snel wassen met de ‘franse slag’.
Zo hebben we vele kilometers afgelegd. Van Christchurch naar Takaka aan de Golden Bay in het noorden, langs de West-Coast afzakkend via Wanaka terug naar Christchurch.
Nieuw Zeeland is een groot natuurpark. Het veranderde ook iedere dag. Van naaldbomen tot grote varenstruiken (waarvan ik dacht dat het palmbomen waren). We hadden prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen, hebben gezwommen in grote kobaltblauwe meren, behalve in de woeste zee met grote golven.

Tijdens deze reis heb ik van alles geleerd. Natuurlijk veel over jade, pounamu in maori, ofwel greenstone in kiwi taal. We hebben verschillende jade galeries en kunstenaars bezocht. Naast echte jade heb je ook de ‘bijna’ jade (serpentine). Deze kun je vinden op bepaalde kiezelstranden. Je hoopt natuurlijk toch stiekem op het echte spul. Het is echt zoeken naar een naald in een hooiberg ofwel zoeken naar die ene steen op een kiezelstrand?! Maar wie zoekt zal vinden. Het is dan geen echte jade maar ik was er al trots genoeg op dat ik iets had gevonden.

Na een paar dagen waren we helemaal op elkaar ingespeeld. Zo waren de taken goed verdeeld.
Allan vist, maakt vuur, kookt. Ik ... ik zet de tent op, sprokkel hout en was af. Tja, je moet mannen in hun waarde laten als ze de oerman uit willen hangen.
We hebben welgeteld 1x vis gegeten, de eerste dag. Daarna oeverloos pogingen ondernomen, allemaal tevergeefs. Zelfs ik heb een poging gewaagd, helaas mocht het beginnersgeluk niet baten. Lichtelijk teleurgesteld natuurlijk, maar in de tijd dat Allan stond te vissen was Reggie aan het zwemmen en ik genoot lekker in het zonnetje langs de rivier met een dik boek.

Na 2 weken zijn we weer terug in Christchurch. Ondanks de problemen in de stad proberen we er toch het beste van te maken. Met mijn nieuwe kennis over jade heeft Allan mij een aantal beginners tips gegeven om ook zelf iets te maken. Er zijn legio mogelijkheden maar ik begin liever in het klein. Na een paar dagen heb ik een paar pendals gemaakt. Ben er zelf best trots op. En wie weet ... heb ik een nieuw ‘talent’ in mij ontdekt.

Intussen ben ik weer terug in Maastricht en kan terugkijken op een heerlijke vakantie. Eerst even bijkomen en dan snel weer aan de slag. Over 4 weken zit ik weer in het vliegtuig met een nieuwe groep voor een prachtige tour door China.

Heel veel groetjes, Paula