Myanmar, een bijzonder land in Zuid-Oost Azië

Voor velen beter bekend als Birma of Burma.

De naam Myanmar brengt me terug naar 1989. Tijdens mijn eerste verre reisavontuur stond ik voor de grens van Thailand en Birma. Dat jaar was de naam officieel veranderd van Birma naar Myanmar. Ik heb er toen niet veel aandacht aan besteed, want wie had er eigenlijk ooit van dit land gehoord? Voor veel mensen staat dit vraagteken nog altijd bij dit land. Als ik nu vertel dat ik met een groep naar Myanmar ga reageren ze vaak, oja nu mag je daar naartoe, het is nu ‘open’.
Dit is niet helemaal waar, het was altijd al mogelijk om hiernaartoe te gaan. Alleen tot 2 jaar geleden was het, zeg maar, ‘politiek incorrect’ om dit land te bezoeken. Was ik dan fout omdat ik in 2008 daar ben geweest? Misschien wel, maar mijn gevoel zegt van niet. Door in kleine guesthouses te verblijven en alleen maar lokaal vervoer te gebruiken had ik het idee dat mijn geld bij de juiste mensen kwam. Of dit ook echt zo was blijft een raadsel.

Bij het opheffen van het politieke huisarrest van The Lady, Aung San Suu Kyi heeft het land een enorme ‘boost’ gekregen. Buiten wat er in de regering veranderd is zie je het verschil meer op de straat. Het aantal auto’s is verdubbeld, nagenoeg iedereen heeft een mobiele telefoon. Meer en meer jongeren dragen westerse kleding. Overal internetcafe’s waar je zonder problemen online kunt gaan. Tja en nu is het maar te hopen dat deze vernieuwingen goed zullen verlopen. Een land, wat al honderden jaren in oorlog is geweest met oa de diverse buurlanden maar ook de onderlinge strijd tussen etnische minderheden in eigen land, wil in no-time de verloren jaren inhalen.

Intussen heb ik 3 keer dit land mogen bezoeken en in november a.s. mag ik weer. Hetgeen wat niet veranderd is, zijn de supervriendelijke mensen. De oprechtheid, behulpzaamheid, de glimlach op het gezicht van oor tot oor. Dit geldt voor meerdere Aziatische landen maar juist hier in een voormalig onderdrukt land is het heel bijzonder. Zo heb ik ook speciale mensen leren kennen.
Mr Aung, de poppenspeler uit Nyaung Shwe. Hij beheerst deze oude traditionele kunstvorm als geen ander. Geleerd als kleine jongen van zijn opa en vader. Hij probeert het nu, met veel moeite, door te geven aan zijn zoon. Alleen zijn ambities liggen bij computer science en zijn gitaar waar hij populaire westerse rocknummers op speelt. Zo zie ik Mr Aung over zijn zoon spreken, met weemoed in zijn ogen wetende dat zijn passie en familietraditie wellicht bij hem ophoudt.

Zo anders is de Jasmine familie uit de buurt van Bagan. De hele familie werkt in hun eigen laquerware workshop. Een speciale techniek om van bamboe en een olieachtige substantie kommetjes, schalen, armbanden e.d. te maken. Alles wordt met de hand gemaakt en ieder familielid heeft zijn eigen taak. Een deel van de opbrengst gaat naar de oudste zoon. Hij voedt zijn meervoudig gehandicapte kind met veel liefde op. Zeker in een land of plaats waar geen speciale voorzieningen zijn, kunnen ze alle hulp gebruiken.

Maar degene die echt mijn hart gestolen heeft is Nurse Twe Twe uit Mingun. Een dame die zo’n 20-25 jaar geleden haar roeping als verpleegster heeft gevonden. Normaal zorgen ouders voor de kinderen en later zorgen de kinderen voor de ouders. Maar wat als je geen kinderen hebt, of men heeft niet de financiële middelen om voor elkaar te zorgen. Dan heb je Nurse Twe Twe. Zij heeft haar leven opgeofferd om voor deze ouderen te zorgen. Samen met haar man heeft ze een bejaarden opvanghuis gebouwd. Zelf wonen ze er ook, in een piepklein huisje. Gelukkig hebben ze, dankzij vele giften van oa toeristen, het complex kunnen uitbreiden. Zo zijn er aparte mannen- en vrouwenzalen, een eetzaal, kleine privéhuisjes voor echtparen. Maar ook een afdeling voor speciale hulpbehoevenden, denk aan mensen die lijden aan kanker, dementie en psychische patiënten. Haar succes van alle giften heeft ook een nare bijsmaak gekregen. Op het terrein staan allerlei donatie boxen; voor kleding, medicijnen, eten enz. Alleen ... zij heeft geen sleutel van deze boxen. Wie deze wel heeft, zwijgt ze behoedzaam. Bang voor een verkeerd woord en ze kan de tent sluiten. Ook als ik haar wat geld geef als donatie, neemt ze zorgvuldig en heel dankbaar aan. Ze weet dat ze in de gaten gehouden wordt maar weet hier ook heel goed mee om te gaan. Haar grootste zorg nog is om aan goede medicijnen te kunnen komen. Ik zie in haar kast vele doosjes aspirines van het kruidvat, malariatabletten van de GGD, loperidamine van de apotheek. Zo te zien hebben vele Nederlanders het heel goed met haar voor. Ik zou graag meer willen doen, maar de regels in Nederland zijn zo aangescherpt dat de apotheek geen overtollige of ongebruikte medicijnen mogen doorgeven.
Regeltjes, allemaal regeltjes waar Nederland zo goed in is, waarbij je soms niet begrijpt dat ze bestaan. Zoals de politiek hier nu bezig is mag ik alleen maar hopen dat er over zo’n 20 jaar ook in Nederland, een soort zuster Twe Twe bestaat.

Wat ik wel kan doen is een oproep doen voor wat hulp aan Nurse Twe Twe. Haar specifieke verzoek is Amlodipine 5 en 10 mg, Metformin 500 mg, maar dit heeft niet iedereen zomaar in huis. Wat natuurlijk altijd kan is om haar wat extra geld te geven, zodat ze dit op de juiste manier kan besteden. Geef maar een seintje als je iets van een bijdrage wilt geven. Ik zorg er dan persoonlijk voor dat ze dit ontvangt.

Heel veel groetjes en misschien ook wel bij voorbaat dank !!?

Paula

(er is een klein probleem met de foto's. je kunt ze allemaal bekijken van dit verslag als je in de linkerkolom op foto's klikt en ze daar bekijkt)