Tibet, Tibet ... Oh mooi Tibet!

Het is alweer enige tijd geleden dat ik mijn laatste verhaal hier heb geplaatst.
Intussen een paar keer in China en Tibet een reis mogen begeleiden.
Van deze twee landen is Tibet mij heel dierbaar, maar soms ook onbegrijpbaar. Ik denk wel eens, hoe vaker ik deze kant op reis hoe minder ik ervan begrijp.
Zeker nu er pas weer in het nieuws was dat Tibet voor de buitenlandse tourist voor onbepaalde tijd is gesloten. Reden? Niet helemaal duidelijk. Maar daar hoeft de Chinese regering ook geen specifieke reden voor op te geven. De buitenlandse tourist is niet echt belangrijk. We zouden wellicht te veel onrust kunnen bezorgen.
Gelukkig is het nu weer open en kunnen ‘we’ er weer naartoe gaan.

Maar wat is het dat Tibet zo speciaal maakt. Wat trekt mij in dat land?
De Tibetanen, velen met een onuitputtelijke overtuiging in het Boeddhisme. De kleurrijke versieringen in de kloosters. Sommigen hoog tegen een berg gebouwd om nog dichter bij het Nirvana te zijn.
Ook het landschap is adembenemend mooi. Ieder seizoen heeft zijn specifieke 'kleuren'. In het voorjaar zie je er hele vlakken knalgeel van de koolzaadbloemen. Het najaar kleurt het goudachtig van het koren en gerst, net voordat ze gaan oogsten. Soms lijkt het bijna een maanlandschap maar de bergen met de eeuwige sneeuw op de toppen tegen de blauwe lucht is met geen pen te beschrijven.

Er is in het afgelopen jaar veel gebeurd. Vorige zomer was het al spannend of ik met mijn groep Tibet wel in zou komen. Toen werd er het jubileum gevierd dat de Chinezen Tibet 60 jaar geleden 'vreedzaam' hadden bevrijd. Met allerlei artikelen in de krant wat erg op propaganda lijkt, hoe goed ze het er niet aan gedaan hebben.
Het is ook allemaal heel erg dubbel. Oké, er is nu elektriciteit, wegen zijn aangelegd, scholen gebouwd. Diverse monniken hebben zichzelf als protest in brand gestoken. Wellicht is er nog veel meer gebeurd waar wij geen weet van hebben.
Zo gauw als ik daar ben voel je het aan alle kanten hoe de mensen daar onderdrukt worden. Meer militairen op straat, geheime politie, checkpoints bij ieder klooster. De Chinese Big brother is always watching you.
Als je in de ogen van Tibetanen kijkt zie je dat ze littekens op hun ziel hebben staan. Hoe overleven zij de situatie die er door gruwelijk militair geweld is ontstaan? 'Gewapend' met een gebedsmolen en -ketting houden ze zich staande. Hun geloof, of eigenlijk levensstijl is vele malen krachtiger als wapens.

Is het dan wel oké om daar naartoe te gaan voor onze vakantie? Daarop zeg ik volmondig ja! Graag zelfs. We moeten niet denken dat we de wereld daar moeten verbeteren. Maar we kunnen wel onze ervaringen doorgeven thuis. Zo neemt iedereen een speciaal moment mee naar huis om nooit te vergeten. Ook ik, al ben ik er al meerdere keren geweest, beleef nog altijd zo'n moment. Dit keer zit ik op een stoepje voor de Jokhang tempel in Lhasa. Kijkende naar de pelgrims die uren achtereen postreren. Mijn Tibetaanse buurvrouw op het stoepje graait in haar tas en geeft mij een stuk Tibetaans brood. Versgebakken, het vet druipt eruit en loopt langs mijn vingers. Op zo'n moment kan ik intens genieten. Ineens ben ik deelgenoot geworden in het leven van deze mensen. Ik lach ze toe, maar vanbinnen voel ik ook een beetje verdriet. Ik kijk ze weer aan en zie dat ook zij me toelacht. Het is goed zo, we begrijpen elkaar. In mijn beste Tibetaans bedank ik haar, tho di tsjee, Tashi delek!
Ik draai me om en vervolg mijn reis. Niet alleen hier in Tibet maar ook ver daar buiten.

Dit moment was afgelopen mei.

Na Tibet via Nederland nog in Montreal geweest bij mijn zus en terug.

En nu? ... Bijna zover om een nieuw avontuur aan te gaan. Morgen vertrek ik voor een reis door India en Nepal. Nog niet eerder met een groep in India geweest. Spannend, maar ook een beetje eng. Laten we hopen dat het allemaal goed zal verlopen en wie weet zal ik ook nu weer een speciaal moment mee naar huis nemen.

Namaste en tot later!

X